‘Het verlangen nestelde zich niet als storm, maar als wortel’: ontrouw door de ogen van een vrouw die haar gezin verliet

Twee jaar geleden begeleidde schrijfster en relatietherapeute Katrien Koolen een vrouw die worstelde met haar eigen buitenechtelijke affaire. Hoe blikt ze vandaag, met de wijsheid van nu, terug op haar ontrouw? Koolen zoekt haar weer op en pent haar verhaal neer, dat voor velen allicht herkenbaar zal klinken.

Ze hadden afgesproken om 13u, ze zouden elkaar zien op hun vaste plek. Hij stuurde net nog ‘ik ben wat later, ga alvast naar binnen. Ik zie je daar’. Ze wandelde het cafeetje binnen, ging op zoek naar hun vertrouwde plaats, maar zag meteen dat die bezet was. Verdwaald wandelde ze terug naar buiten.

Daar, vooraan op de stoep, naast de bloempot waar ze ondertussen al vijftien minuten in aan het friemelen was, wachtte ze op hem. Niet wetende wanneer hij precies zou aankomen. Van welke kant hij zou komen en wat z’n gezicht haar zou vertellen als hij de hoek omkwam gelopen. Ze wou dat ze even kon vergeten dat ze daar stond. Vol verwachting, gemis, verwarrendheid, verlangen,pikkendheid. Al dat opgepropt in de dagen dat ze elkaar niet zagen. In alles wat gezegd werd en veel dat niet gezegd werd. In alles wat ze waren en (nog) niet konden zijn.

Ze moest geduldig zijn. Geduld in wachten is vol. Overvol van hoop, twijfel, anticipatie, en het voorzichtig ontrafelen van vragen. Hoe lang wacht je voordat je stopt met wachten? Hoe lang blijf je ergens in staan en draag je het gewicht van het wachten? Zonder te weten of dat wachten zal leiden tot de gewenste verlossing?

Alles wat je lijf zowat kan voelen, voelde ze op dat moment, het moment waarop ze al haar geduld bij elkaar raapte om daar nog even op die kleine vierkante meter van verpletterendheid te blijven staan. Dat blaadje-gefriemel kreeg haar niet rustig, en zijzelf ook niet en daar staan wachten tot hij haar belangrijk genoeg zou vinden, was al helemaal niet wat haar rustig kreeg. Ze vertelde zichzelf dat ze hier normaal niet zou staan wachten als het verkeer of de rode lichten of de andere onvoorspelbaarheden van het leven een beetje meer hadden meegezeten.

Lees verder op De Morgen