“Wat bedoel je?” vraag ik. “Ja, elke keer ik hem knuffel, verwacht hij dat we seks hebben. Dat is zo vermoeiend. Soms wil ik gewoon knuffelen… om te knuffelen en hoeft het voor mij niet meer te zijn. Maar dat kan niet voor hem. En zo moet ik hem elke keer weer teleurstellen”.
Meteen pikt hij in “ja, maar ja.. zij wilt nooit iets”.
Ze staren me allebei hopeloos aan. Alsof ze me zeggen ‘zie je wel, hier geraken we niet uit’.
Ik merk hoe we snel terechtkomen in een ‘alles of niets’ gevecht, in en gevecht met twee tegengestelden. De ene is de vertegenwoordiger van “altijd meer” en de ander is de vertegenwoordiger van “nooit iets”. Je zou het zwart & wit kunnen noemen. Alsof een van deze twee moet winnen. Maar in dit gevecht, wint op dit moment niemand. En is er zelfs een grote verliezer, namelijk hun relatie. Want op dit moment is er geen intimiteit, geen knuffels, geen seks. Want knuffels geven is seks uitlokken. En seks uitlokken is teleurgesteld worden en je afgewezen voelen. Seks, knuffels en intimiteit zijn bijna gevaarlijk geworden. En zo missen Elke en Bob allebei wat ze echt nodig hebben: dichtbij elkaar kunnen zijn.
Dit gevecht kennen ze goed, ze voeren het al maanden. Er is geen uitweg. Ze zijn er zo in geoefend om argumenten en situaties boven te halen om hun eigen punt te versterken. “Weet je nog toen ik aan het koken was en je me een knuffel kwam geven. Ik was zo blij, maar toen ik merkte dat je hand van mijn rug naar beneden gleed, dan verlamde ik.” Waarop Bob geoefend antwoord “Weet je nog die keer dat we samen gingen slapen en je dichter tegen me aan kwam liggen? Nee? Natuurlijk niet, want dat gebeurt niet”. Aan de woorden ‘seks’ en ‘knuffelen’ hangt een grote lading, die opgebouwd is door elke keer ze probeerde erover te praten, en elke keer ze opnieuw in hetzelfde gesprek terecht kwamen. Een gesprek dat hun nog meer doet vasthouden aan hun eigen idee. Zie je wel, na elke knuffel wil jij meer, zie je wel: jij wilt nooit seks. Een gesprek dat opnieuw een ruzie wordt, een gesprek dat er voor zorgt dat ze er nog minder over gaan praten. De lading wordt zo groot dat de woorden ‘seks’ en ‘knuffels’ bijna niet meer uit te spreken zijn. En wanneer ze uitgesproken worden, komt er troep mee uit die er al maanden zit.
Tussen ouders gebeurt er vaak iets gelijkaardigs als het over de opvoeding van de kinderen gaat. De ene wilt mild en zacht zijn, de andere is strenger. Hoe meer de ene streng is, hoe meer de andere ‘moet’ zacht zijn om te compenseren voor het strenge. Want enkel door de ene partner komt er mildheid in het huis. En andersom, hoe meer de ene mild is, hoe meer de andere streng moet zijn, want het is de enige manier dat er ‘regels’ zijn. Dus op die manier zijn ze elkaar voortdurend in hun eigen hoek aan het duwen. En zo… blijft alles gewoon hoe het is. Hoewel ze allebei zo graag zouden willen dat het ‘anders is’. Hoewel ze allebei streng & mild tegelijk kunnen zijn.
Hoewel Elke en Rob allebei kunnen genieten van seks en knuffels, kan nu geen elk van de twee.
Als ik het zo laat, blijven Elke en Rob in het gevecht en is het gesprek hetzelfde als de vele gesprekken die ze thuis hier al over gevoerd hebben. Dus ik gooi het over een andere boeg.
“Kan je me wat meer vertellen wat knuffelen voor jou betekent, Elke?”
“Als we knuffelen, voel ik hem dichtbij, dan heeft hij me letterlijk vast. Soms heb ik het zo nodig om gewoon even vast gehouden te worden. Zijn armen rond me, geven me steun, ze geven me het idee dat hij me opvangt. Dan voelt het alsof hij er helemaal is voor me, dat het hij en ik is. Dan kan de wereld even stilstaan en is het gewoon hij en ik. Dat voelt zo goed.”
“Dat heeft ze me nooit verteld”. Antwoordt hij.
Ze vallen stil. Ik voel de intimiteit in het gesprek. Ik voel dat wat Elke deelt, nieuw is. Het verrast hen. Dit is anders dan het gevecht over ‘niks en meer’. Dit is het soort gesprek waarmee ze terug dichter bij elkaar kunnen komen, omdat ze elkaar doen zwijgen. Omdat ze stilvallen, het gevecht valt stil en er kom terug ademruimte. Er komt ruimte om naar elkaar te luisteren, in plaats van meteen een volgend tegenargument te bedenken.
“Wat betekent het voor jouw Bob, wanneer jij en Elke intimiteit vinden in seks?”
“Dan voel ik me man, dan kan ik haar plezieren. Maar dat kan nu ook al niet meer…”
“Je zegt dat je je man voelt, wat bedoel je?” vraag ik.
“Sinds de kinderen er zijn, draait alles om hun. Elke heeft het graag op haar manier, dus ik mag amper iets voor haar doen. Ze trekt alles naar zich toe, en wanneer ik haar druk in de weer zie en vraag hoe ik haar kan helpen, zegt ze elke keer dat het niet hoeft. Ik weet niet meer hoe ik er nog kan zijn voor haar. Wanneer ik haar dan zie genieten tijdens seks, dan weet ik dat ik iets goed doe, dan kan ik eindelijk iets doen voor haar, maar ja omdat zij zo weinig wilt, zijn die moment er ook al bijna niet meer”.
Bob vertelt hoe hij zich belangrijk kan voelen wanneer hij ‘een partner’ kan zijn voor Elke. Voor hem lijkt seks nog de enige manier om dit te kunnen voelen, de enige manier dat hij zich een man voor haar kan voelen. Dat hij iets goeds doet voor haar. En hij heeft het zo nodig om zich belangrijk te voelen, om te voelen dat hij iets voor haar betekent. Nog steeds.
Wanneer Elke dit hoort, begint ze te huilen. “Nu begrijp ik waarom het zo belangrijk is voor je” zegt ze.
Bob kijkt haar aan, krijgt zelf de tranen in zijn ogen. Hij staat op, wandelt naar haar toe.. en geeft haar een knuffel. Intens, vurig en liefdevol. Zonder meer, maar wel iets.
Comments