Het is woensdagavond 22u. Na de boterhammen klaar te maken voor de volgende dag, de keuken op te ruimen en nog snel een was in te steken, plof ik neer in de zetel en probeer ik in te pikken op het programma dat opstaat ‘ik vertrek’. Met mijn GSM bij de hand, check ik naar slechte gewoonte nog even mijn praktijkmail. Ik zie een nieuwe mail binnenkomen. Onderwerp: ‘gezocht, een nieuw perspectief’. Gedurende 1 sec stel ik mezelf de vraag of ik deze mail best op dit moment open, of beter wacht tot morgen. Maar mijn nieuwsgierigheid is me voor. Ik klik de mail open. Ik klik het verhaal van Sarah en Jacob open.
Hij heeft me bedrogen, meerdere keren’. Wanneer ik hen voor de eerste keer ontmoet, is de pijn die ze meenemen snijdend. Sarah is verlamd. Hun leven, haar leven is plots niet meer wat het was. Alles is anders, ze twijfelt aan alles. Wie ben ik voor jou? Heb je me ooit graag gezien? Wat is onze relatie geweest? Wie ben jij eigenlijk? Heb ik jou dan nooit echt gekend? Was alles dan… een illusie?
Een vooral ook de vraag: en wat nu?
Sarah en Jacob leerde elkaar kennen op de chiro. Hij was haar luisterend oor, zij was zijn avontuurlijk kameraadje, one of the guys. Ze groeide samen uit tot leiding. Hij pikte haar op elke zondag en zette haar terug af ‘s avonds. De autoritjes werden langer, de gesprekken dieper. De liefde groeide. Ze kregen twee kinderen, Lucas en Eva en trouwde met z’n vieren. Ze hebben beiden een fijne job, waarvoor ze elke ochtend graag opstaan. Het leven was goed, gewoontjes, het liep. Alles in huis had z’n eigen plek, hun leven rolde mooi verder.
Tot op een dag… Jacob thuiskwam, zich aan de tafel zette en zei ‘Sarah, ik moet je iets vertellen’. Die dag maakte Sarah spruitjes, Jacob zijn lievelingskost in de winter. Ze ging naar de winkel, op zoek naar de zoveelste maaltijd die ze op tafel moest toveren. Ze reed met haar kar voorbij de groenten, een rij die ze wekelijks passeert en die er elke week juist hetzelfde uitziet. Haar ogen stopte bij de spruitje, ze dacht ‘ja, dat vindt Jacob lekker, dat maak ik vandaag’. Ze liep ook nog snel even langs de chips en koos naar goede gewoonte zijn favoriet: peper en zout. Ze reed tevreden naar huis, pikte de kinderen op van school en begon aan het avondeten. Jacob kwam thuis, zoals elke dag rond 17u30. Hij deed zijn pantoffels aan, ging iets zeggen tegen de kinderen die boven in hun kamer nog aan hun huiswerk bezig waren en schoof vervolgens aan tafel. Sarah zette haar in de stoel over hem, haar vaste plek. De hete damp van de spruitjes steeg naar het plafond en maakte een snelle warme waas tussen hen die enkele seconden later weer bekoelde. ‘Ik moet je iets vertellen’. Sarah hoorde het meteen aan zijn stem. Dit klinkt niet goed. Ze legde haar vork neer en slikte het spruitje door haar keer terwijl haar lichaam verkrampte. Alles rond haar werd een waas toen Jacob voorzichtig zei ‘ik ben verliefd op een collega’.
Twee maanden later ploffen ze bij mij in de zetel. Sarah zit er even verkrampt bij. Het spruitje is gezakt, nog niet verteerd. Ze vertellen me over hun reis tot nu toe, hun reis als koppel, als gezin. Ik zie ze afstandelijk zijn, ze praten tegen mij en kijken elkaar zelden aan. Wanneer Sarah vertelt over haar droom, de droom om naar Amerika te verhuizen, zie ik haar ogen terug even glinsteren. Jacob kijkt haar aan en lacht. ‘Het is een kindsdroom van Sarah om te verhuizen naar Amerika’. Even kijken ze elkaar aan. Heel even zie ik terug liefde tussen hen. Amerika verbindt hen, het avontuur verbindt hen.
Na de sessie stel ik hen de vraag: willen jullie graag een nieuw huwelijk starten? Een 2de huwelijk met elkaar? Na enige aarzeling, zie ik ze naar elkaar kijken. Op hun gezicht verschijnt een voorzichtige glimlach wanneer ze allebei antwoorden ‘ja’. Dat was het begin van hun nieuw verhaal. Een verhaal waarin we vertrokken ‘vanop de grond’. Met een spruit die vastzat in hun keel en hun bijna versmachtte.
En nu?
Sarah en Jacob begonnen hun nieuw verhaal vanuit de fundamentele basis van een relatie, zoals ze ook vroeger begonnen: een vriendschap. Een goede vriendschap die zijn basis vindt in terug kunnen samen leven met elkaar, er kunnen zijn voor elkaar, het goede in elkaar zien en het beste met elkaar voor hebben. We gooide het idee van elkaar meteen terug te vinden als koppel of passionele geliefden overboord. Want hoe kan je na zo’n ingrijpende gebeurtenis van elkaar verwachten dat je liefdevol en intiem met elkaar kan zijn als je zo gekwetst bent, als je je zo naakt voelt?
Eerder dan een antwoord op Sarah haar vragen over wie was het? Hoe vaak was het? Hoe ging dat dat? Zochten we een antwoord op de vraag: hoe kunnen we het bedrog begrijpen in jullie relatie? Wanneer we aan bedrog denken in een relatie zoeken we als snel naar een probleem. Wat was er mis met hun relatie? Wat mist Jacob bij Sarah, zodat hij iets ergens anders moet gaan zoeken? Bedrog in een relatie die goed loopt, is ondenkbaar. Er moet ergens iets verkeerd zijn, een probleem te bespeuren zijn om te kunnen begrijpen waarom mensen die van elkaar houden, samen een gezin hebben, zo’n ingrijpende en kwetsende beslissingen nemen.
Ik begrijp bedrog vanuit een zoektocht naar een ‘andere ik’. Een ‘ik’ die we kwijt geraken doorheen het leven, doorheen beslissingen, doorheen fases en gebeurtenissen, of naar hunkeren hoewel we het nooit kende. Na een aantal sessie begrijp ik beter hoe Jacob op zoek was naar zijn ‘andere ik’. Als kind had hij zich altijd een ‘nerd’ gevoeld. Een jongen die er niet echt bij hoorde. Hij las veel, hij was een ijverige student en had een voortdurende honger naar meer, meer info, meer leren, meer weten, meer ontdekken, meer. Hij had het gevoel hier alleen in te zijn, alsof hij de enige op de wereld was die zo’n ‘nerd’ was als hij. Toen zijn collega nieuw kwam op het werk, merkte hij meteen op hoe ze zich ook vastbeet in dezelfde materie als hem. Hoe ze kon blijven doorgaan in het zoeken van meer, beter. Hij kreeg het gevoel alsof ze dezelfde honger deelde, en… voor het eerst in heel zijn leven voelde hij zich niet meer ‘de nerd’ die hem onderscheidde van andere ‘niet nerden’. Hij voelde zich samen-nerd-zijn. Dit gevoel, deze ‘andere ik’ was zo bevrijdend voor hem, dat hij er niet genoeg van kreeg. Voor het eerst in zijn leven had hij het idee niet raar te zijn, dat hij er ook mocht zijn. Dat gevoel had zo’n diepe betekenis voor hem. Dat gevoel, heeft weinig te maken met zijn collega op zich. Het heeft weinig te maken met hoe ze eruit ziet, wat ze wel of niet is. Het heeft niets te maken met hoe Sarah eruit ziet, wat Sarah wel of niet is. Het gaat over een gevoel dat bij Jacob getriggerd werd, dat hem bevrijdde van een levenslange greep van ‘anders zijn’.
Het doet veel met Sarah wanneer ze Jacob voor het eerst hoort vertellen over hoe het idee van ‘een nerd’ te zijn hem al jaren in de greep houdt. Ondanks haar gekwetstheid, haar pijn en verdriet, ontroert het haar als ze Jacob emotioneel hoort vertellen over dat gevoel. Over zijn gevangen zitten in het idee anders te zijn en hoe alleen hij zich hierin heeft gevoeld. Ze hoort hoe het verhaal van zijn bedrog echt een verhaal is, en niet zomaar een seksueel gedreven beslissing of een verhaal waarin zij tekort doet.
Vandaag zijn we iets meer dan drie jaar later. Sarah en Jacob wonen ondertussen twee jaar in Amerika. Ik stuur een mailtje naar Sarah, nieuwsgierig hoe het met hen gaat. Niet veel later krijg ik een antwoord terug. Ze eten geen spruitjes meer en elke keer ze naar de winkel gaat, neemt ze niet alleen peper en zout chips mee, maar ook pickels, haar lievelings.
Van één ding hebben we spijt, zegt ze. “Dat we dit niet eerder deden, de reis naar een tweede huwelijk, het avontuur dat ons samen bracht in Amerika”.
Met een glimlach klik ik de mail dicht. Ik denk: ‘het spruitje zit er nog’ .Haar lichaam nam de goede stoffen op, de bestanddelen waarmee ze verder kunnen, die haar helpt, die hen helpt om gezond samen verder te kunnen. Maar het is verteerd.